Martijn Nieuwerf speelt Greg Nottrot in De (Orde) Chaos van 2018

Hoe is het om een personage te spelen waarmee je samen op het toneel staat?
“Dat heb ik nog nooit eerder gedaan en dat is heel raar en spannend. Ik ben me ervan bewust dat mensen gaan kijken hoe goed ik hem na doe. Maar bij het spelen van Greg Nottrot houd ik me juist niet bezig met of ik op hem lijk of hoe ik hem zo goed mogelijk nadoe. Ik ben niet Greg, ik speel een afspiegeling van Greg.
Voor mij is het juist de uitdaging om zoveel mogelijk twijfel te zaaien over wie de echte Greg is. Zodat bij zowel het publiek als bij de echte Greg een totale identiteitsverwarring ontstaat.”

Greg vraagt jou de verbeterde versie van hemzelf te zijn. Hoe ga jij, Martijn Nieuwerf, Greg Nottrot neerzetten?
“De slechteriken zijn in het theater eigenlijk veel spannender dan ‘de verbeterde versie’. Dus ga ik van Greg vooral de akelige kanten op zoeken omdat ik dat dramatisch interessant vind. Ik vermoed dat het voor Greg in die zin confronterender is dan voor mij, hoewel het voor mij heel spannend is hoe ver ik daarmee kan gaan.”

Met de digitale middelen van tegenwoordig hebben we mogelijkheden om onszelf vorm te geven zoals we willen. Met photoshop, Instagram filters, enz. Greg vraagt zich af wat daarvan de gevolgen zijn op ons zelfbeeld. Hoe breng je dit met het theater dichtbij de mensen?
“Ik denk dat je het theater moet gebruiken om een totale tegenkleur te geven. Bij wijze van spreken moet je het zo analoog mogelijk zoeken. Theater is direct.
Ik denk dat als je als mens meer gelooft in je digitale versie dan in je echte, persoonlijke versie, dat er een hoop aan de hand is. Dit leidt volgens mij tot enorme teleurstellingen en dat graaft je als het ware van binnen leeg, dat vreet je aan.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je regelmatig de puist in je gezicht uitknijpt en daarnaar kijkt en de pijn voelt die daarmee gepaard gaat, in plaats van dat je de pukkel met photoshop wegpoetst.”

Wat hoop jij dat er gebeurd bij het publiek?
“Ik hoop dat mensen in de eerste plaats pijn krijgen in hun handen van het klappen en pijn in hun buik van het lachen. En ik hoop dat ze niet met hun ziel onder hun arm, maar gewoon op hun schouders naar huis gaan. En ik hoop eigenlijk altijd dat het publiek als het ware een uitvinding heeft gedaan die alleen voor hen geldt. Het kan ook zijn dat ze geïnspireerd raken om te tuinieren of schilderen, of gewoon om hun moeder eindelijk weer eens op te bellen wat al veel te lang geleden is.”